Wellicht kan men mijn werk interpreteren als ‘duister’, zo zal ik het zelf nooit willen bestempelen. In ieder geval niet op die manier dat het de negatieve lading van ‘duisternis’ dekt. Controversieel zou ik willen zeggen dat het juist de positieve lading van duisternis benadrukt:

De duisternis die in mijn werk te zien is benadrukt het licht. Het controversiële is uiteraard dat door de duisternis het licht pas echt goed zichtbaar wordt. Soms moeten we als het ware ‘rusten in de duisternis’; onze eigen ruimte inperken om tot de ontdekking komen waar de rust en vrede te vinden is.

Deze rust die je zou kunnen interpreteren als ‘lichtbron’, staat constant onder druk door de externe en interne chaos die zich in en om ons heen afspeelt. Uiteindelijk is het verlangen dat wat ons steeds dichter bij de bron brengt. Deze ‘sublieme’ ervaring waarin vrede en rust samenkomt met dreiging en chaos, en samen gaat met het verlangen naar het ‘hogere en schonere’. Is wat mij betreft een zeer heldere spiegel van ons bestaan hier op aarde.

In deze context zou ik willen zeggen; ‘Het aardse verval verbeeld de hemelse schoonheid’.